Atlete Fleur Jong is één van de boegbeelden van de paralympische sport, met gouden medailles van zowel het EK, het WK als de Spelen op zak. Seb Sloot droomt als judotalent van deelname aan de vólgende Spelen, in 2028.
Hoewel de twee beiden in Haarlem wonen, Fleur sinds 2021 en Seb al zijn hele leven,
kenden ze elkaar nog niet. Niet persoonlijk in ieder geval, want Seb kent Fleur wel ‘uit de media’ en heeft zich voor het interview verdiept in de achtergrond van Fleur. Zo weet hij dat Fleur op haar 17e een bacteriële infectie opliep, waardoor uiteindelijk zowel haar linker- als haar rechtervoet en de helft van acht vingers werden geamputeerd. Seb zelf heeft al sinds zijn geboorte een visuele beperking, waardoor hij slechts 1% zicht heeft. Fleur en Seb hebben zich echter beiden ‘door hun beperking nooit laten beperken’.
Waarom hebben jullie voor je sport gekozen?
Seb: “Tennis of voetbal is voor mij lastig, terwijl judo een contactsport is die je ook met een gezichtsbeperking kunt doen. Je ziet een been misschien wat minder snel aankomen, maar verder ben je redelijk gelijkwaardig. Ik ben begonnen bij Nauwelaerts in Overveen. Toen ik ouder werd, viel de concurrentie daar een beetje weg. Zo werd ik twee gewichtscategorieën hoger clubkampioen, daarom ben ik op mijn 13e naar Kenamju overgegaan.”
Fleur: “Als kind deed ik aan tennis en dansen. Toen ik na de amputaties mijn leven weer aan het opbouwen was, ging ik op zoek naar een nieuwe passende sport. Op de paralympische talentendag van NOC*NSF liep ik Guido Bonsen tegen het lijf. Die zag door mijn fysieke eigenschappen potentie in de atletiek. Ik zat vlak voor de amputatie van mijn linkervoet en Guido zei: ‘Bel maar als je tweede been eraf is.’ Dat heb ik gedaan, waarna ik aansloot bij zijn trainingen.”
Op welk moment merkten jullie dat je ‘goed was’?
Seb: “Ik deed mee aan NK’s met ziende judoka’s, zowel solo als in teamverband. Op mijn vijftiende werd ik bij mijn eerste districtskampioenschap 2e van Noord-Holland, dat was wel een bevestigingsmomentje. Sinds dat jaar doe ik ieder jaar aan één of twee NK’s mee en judo ik nog steeds de meeste toernooien met ziende judoka’s.”
Fleur: “Bij mijn eerste wedstrijd liep ik 0,04 seconden boven de WK-limiet. Toen dacht ik: dit kan wel eens wat worden! Een paar weken later plaatste ik me voor het WK. Nadat ik mijn vwo had afgerond, ben ik vervolgens fulltime gaan trainen.”
Seb: “Welk pakket had je op het vwo?”
Fleur: “Economie & Maatschappij.”
Seb: “Dat heb ik ook! Ik zit nu in 5-vwo, op het ECL. Het wordt lastig zat om dat af te ronden, vorig jaar had ik het best moeilijk. Maar ik krijg gelukkig veel begeleiding om school en sport te combineren en aan toernooien mee te kunnen doen. Hierna wil ik misschien journalistiek gaan studeren, dat lijkt me heel interessant.”
Fleur: “Ik volg een studie communicatiewetenschappen aan de UvA. Door de sport staat dat eerlijk gezegd soms op een laag pitje, maar het zou mooi zijn om dat voor de spelen van Los Angeles af te ronden.”
Fleur, hoe heb je jouw eerste Spelen ervaren?
“Het was enorm imposant. Het WK is in aanzien groot, maar tijdens zo’n toernooi zit je ‘gewoon’ in hotels. Op de Spelen heb je een heel dorp met eetzaal, secretariaat, eigen bushaltes, noem maar op. Ik was nieuw in de topsport, had geen idee waar ik in terechtkwam en hoeveel ‘bombarie’ er omheen was. Het was na het WK ook pas het tweede toernooi waar ik aan deelnam.”
Seb: “Serieus?”
Fleur: “Ja, echt waar. Het was heel leerzaam en door die ervaring kon ik op mijn tweede Spelen veel ‘volwassener’ omgaan met wat topsport vraagt. Als je net begint, weet je ook helemaal nog niet wat jouw kernwaarden zijn als topsporter. Je probeert te voldoen aan een soort ‘picture perfect’, denkt dat je álles tot in de puntjes geregeld moet hebben. Dat anderen dat ook van jou verwachten. Maar het is vooral een druk die je jezelf oplegt. Ik moest echt nog ontdekken: wat vind ík nou belangrijk en waar blijft mijn eigen persoonlijkheid in dit verhaal?”
Seb: “Heel herkenbaar. Natuurlijk moet ik het nodige laten voor mijn sport, maar ik wil niet mijn héle sociale leven overboord zetten en eet soms ook wel eens een keertje ongezond. Het is dan meer zo dat ik dénk dat anderen dingen van mij verwachten, dan dat dat echt zo is. Mijn vrienden snappen heel goed dat ik niet overal bij kan zijn. Bijvoorbeeld omdat ik in het buitenland zit. Of als ze me meevragen naar de sportschool en ik zeg: nee dank je, ik ben vandaag al twee keer geweest.”
Hoe gaan jullie om met druk en verwachtingen?
Fleur: “Ik spreek wel eens met een sportpsycholoog. Zeker sinds ik prestaties ging
leveren en alle ogen op mij gericht waren. Er komt heel veel op je af en de concurrentie is groot. Dan moet je sterk in je schoenen staan, mentale weerbaarheid is belangrijk en één van de factoren die bepaalt of je resultaat kunt halen.”
Seb: “Specifieke begeleiding heb ik niet, maar ik praat wel met mijn coaches over de druk die je jezelf wel of niet oplegt. Als ik een potje verlies ondanks dat ik alles uit mijzelf heb gehaald en goed judo heb laten zien, is dat voor mij niet het einde van de wereld. Als ik geen schijn van kans maak, vind ik dat veel vervelender omdat ik dan het gevoel heb dat ik nog heel veel beter moet worden.”
Zien jullie jezelf als rolmodel voor andere para-sporters?
Fleur: “Dat moeten anderen maar bepalen… Ik vind het wel belangrijk dat er aandacht is voor paralympische sporten. Onbekend maakt onbemind. Zowel de publieke belangstelling als de ontwikkeling van paralympische sport gaat de goede kant op, mede dankzij de succesvolle Spelen van afgelopen zomer. Het verschil met andere topsport wordt kleiner. Er is veel meer kennis, de kwaliteit van het materiaal wordt beter én dat materiaal wordt veel beter op de persoon afgestemd. Maar we moeten er wel alert op blijven, anders verzandt dat weer.”
Seb: “Het is geen doel op zich. Liever winst zonder aandacht, dan verlies met veel aandacht. Wat ik trouwens heel bijzonder vind: ik zat in het tv-programma ‘Je zal het maar hebben’ en daarna heeft een jongen die ik niet ken, hij heet Lenn, samen met zijn zusje geld ingezameld voor mij. Ik kan me bijna niet voorstellen waarom iemand dat doet.”
Fleur, heb jij een tip voor Seb met betrekking tot zijn paralympische dromen?
Fleur: “De droom is ‘LA 2028’. Laat die droom nu voor wat het is, maak het klein. Dus maak een plan met doelen voor elk jaar of seizoen, of dat nou deelname aan een toernooi is of het halen van een finaleplaats. Dan kun je je daarin vastbijten, zo maak je het concreter en blijft het leuk.”
Seb: “Ik ben jong en zit nog niet bij de senioren. De komende twee jaar wil ik daarom vooral veel aan toernooien meedoen. Om ervaring op te doen, fysiek sterker te worden en de concurrentie te leren kennen. Daarna gaat het meer om presteren, de toernooipunten in die laatste twee jaar tellen ook veel zwaarder voor paralympische kwalificatie.”
En dan straks samen op de Paralympische Spelen in 2028?
Seb: “Als het aan mij ligt zeker! Fleur, ga jij denk je na 2028 proberen om in 2032 nog een keer mee te doen?”
Fleur: “Dat hangt er vanaf hoe mijn niveau dan is én of ik het nog leuk vind… In 2028 ben ik 32, dus ik weet niet of het realistisch is.”
Seb: “Er zijn toch best veel para-atleten die nog lang doorgaan.”
Fleur: “Dat is zo, maar het niveau gaat wel snel omhoog, dus dat gaat niet helemaal op. Ik zie het tegen die tijd wel. Anders moet jij het stokje maar overnemen Seb, maar laten we eerst maar eens kijken of we er in Los Angeles allebei kunnen staan!”.
